Colca Canyon

Nog een stap. En dan nog maar eentje. Iedere stap is er eentje. Ik kijk omhoog, en zie een steile wand zo´n 300 meter omhoog gaan, maar voor mijn gevoel is dat toch ongeveer drie keer zoveel. En helaas voor mij, is dat het einddoel. Nog maar een stapje dan. Kleine stapjes zijn gemakkelijker dan grote, is niet zo belastend voor knieen en enkels. Iedere stap is er eentje. En nog eentje. En nog een...

De Colca Canyon is de op 1 na diepste canyon ter wereld. De diepste ligt ook in Peru, maar die is blijkbaar minder bekend bij toeristen. Veel mensen komen er kijken voor de condors, die vooral ´s ochtends de wind mee hebben. De canyon is goed zelf te bewandelen, maar met een gids is wel zo gemakkelijk. Zeker ook als alles er omheen wordt geregeld. Daarbij leer je weer een hoop mensen kennen, wat het wel zo aantrekkelijk maakt om bij een agency te boeken. Wij hadden geboekt via ons hostel Sol de Oro (http://www.hostalsoldeoro.com/). En we dachten met een wandelingetje te maken te hebben...

Op 3200 meter hoogte word je achtergelaten op een vlakte naast de canyon, en dan begint een afdaling van 3 uur. Omdat we per se de nieuw gekochte slaapzakken wilden uitproberen en waren gewaarschuwd voor astronomale bedragen voor water was mijn backpack goed gevuld. Tijdens de tocht kregen we een hoop uitleg over de streek en de bewoners van de canyon. Na de afdaling staken we de rivier de Colca over, en kregen we een heel steil stukje van slechts 10 minuten. Dan merk je dat je toch iets hoger zit dan zeeniveau. We hebben iets van 15 minuten nodig gehad om de hartslag weer wat te laten kalmeren. Ondertussen kregen we uitleg over een parasiet die op cactussen zit, waarmee textiel geverfd werd. Ik en nog twee anderen wisten niet precies wat de bedoeling was toen we zo´n larve kregen uitgereikt. Ze smaakten erg bitter. Na nog 2 uur wandelen van omhoog en weer naar beneden (vooral omhoog, we waren immers in het dal van de Colca) kwamen we tegen zonsondergang aan bij onze slaapplaats, met zwembad.

De volgende dag vertrokken we weer om 5:10 uur, louter om de zon voor te zijn. Deze zou om 7:15 uur onze slaapplaats bereiken, en niet veel later ons inhalen terwijl we nog aan het klimmen zouden zijn. De groep, van 8 mensen en 1 gids, viel langzaam uit elkaar. Martine liep lekker op haar eigen tempo omhoog, wat voor mij iedere keer weer een goed excuus was om foto´s te nemen, bij te komen, en wat water te bietsen bij Martine. Alleen het laatste stukje werd beschenen door de zon, wat de klim een stuk zwaarder maakte. Na 3,5 uur kwamen we boven, ongeveer weer op de startplek van de dag ervoor. Moe, maar voldaan, en een paar spectaculaire ervaringen en foto´s rijker.

Op http://travure.com/albums/peru/ staan weer wat nieuwe foto´s. Naast de Colca Canyon (voor de zekerheid de foto waar de condor op staat ´Condor´ genoemd, goed zoeken) staan er o.a. ook foto´s op van het nonnenklooster Santa Catalina (erg mooi) en rafting op de rivier Chili waar Martine mee naar toe is gesleept door mij (ook geboekt via hostel Sol de Oro, onwijs gaaf).