Palermo, La Boca, Recoleta & Belgrano

Na ons hostel in het centrum van Buenos Aires, zijn we verhuisd naar de wijk Palermo. De wijk is gebouwd nadat in de oudere wijken verschillende epidimieen uitbraken. De huizen hier zijn lang niet zo hoog als in het centrum, en er zijn een heleboel barretjes en restaurants te vinden. Ideale plaats om zo iets voor etenstijd aan te komen, te borrelen, wat te eten en dan te stappen.

Woensdag hebben we lijn 29 genomen vanaf het centrum richting La Boca. Tussendoor zijn we even gestopt bij het Nationaal Museum, maar dat was helaas geheel in het Spaans. Ons Spaans is nog steeds niet zo goed, het vertalen van de borden duurde erg lang. Gelukkig hadden we al een hoop gelezen over de geschiedenis en wisten we een aantal figuren op schilderijen ergens in de geschiedenis te plaatsen.

La Boca is een oude volkswijk, aan de monding (de mond, boca) van rivier Riachuelo. Hier is de haven van Buenos Aires ontstaan, omdat het de enige plaats was waar de schepen beschutting tegen het ruige water konden vinden. Tevens was dit ook de plaats waar de meeste immigranten (veel uit Genua) aankwamen, en dus vervolgens ook maar bleven hangen. Zonder geld bouwden ze van golfplaten hun eigen huisje. De Argentijnse artiest Benito Quinquela Martín schilderde een aantal van deze huizen in vrolijke kleuren, en de bewoners namen dit voorbeeld over. Het gevolg is dat de hele wijk uit allemaal vrolijke kleuren bestaat. La Boca is de geboortewijk van de tango, en dat wordt tegenwoordig flink uitgebuit. Overal tangodansers, talloze tangoshows met restaurantjes en barretjes, en je kunt zelfs poserend als een tangodanser(es) op de foto gezet worden voor Caminito, het straatje van La Boca dat waarschijnlijk het meest is gefotografeerd. Er is heel wat kunst geinspireerd op deze wijk. Overal zijn stalletjes waar nostalgische tangopaartjes van ijzer worden verkocht onder een lantaarnpaal. of schilderijen met de typische felle kleuren van La Boca. En natuurlijk is volkswijk de thuishaven van Boca Juniors, waar Maradonna vroeger heeft gespeeld. Zijn beeldtenis is overal nog aanwezig in de wijk in de vorm van poppen of muurschilderingen. Ook het Argentijnse shirt met nummer 10 achterop is nog immer populair.

Vrijdag hebben we Recoleta bezocht. Een wijk erg ruim opgezet, met een aantal grote pleinen met bijna nog grotere kunstwerken er midden op geplant. We zijn naar de begraafplaats gegaan, cementario de Recoleta, en hebben uiteraard het graf van Evita bezocht (donderdag eerst nog het museum van Evita in Palermo bezocht). Dat lukte na twee pogingen. De begraafplaats is een soort van ministad met allemaal kleine 'huisjes' waar een overledene of zelfs de gehele familie in begraven worden. Het staat tot de nok toe vol met mausoleums, beelden en marmeren muren, en zelfs mini kerkjes zijn er gebouwd om de overledene te eren.

De wijk Recoleta zelf doet erg aan Parijs denken, met een aantal dure winkels en een paar hele grote huizen/ gebouwen. Alles is alleen wat vervallen: muren zijn groen geworden, tuin is niet onderhouden, en het trottoir is een ramp om over te lopen. We hebben nog een drankje gedaan bij het cafe Biela, schijnbaar een beroemd cafe in Buenos Aires, maar we vonden de obers maar een stel snobs. We hebben dan ook redelijk snel de wijk weer achter ons gelaten en zijn per taxi naar Palermo gegaan om een terrasje te pakken.

Zaterdag hebben we een fiets gehuurd, en hebben we alle parken ten zuiden van Palermo en Belgrano afgefietst. Een terrasje gepakt op Plaza Belgrano, in de wijk Belgrano. Ook hebben we de paardenrace bezocht. Dat is een wereldje apart. Ze hebben verschillende tribunes, waarvan degene voor de plebs gratis toegankelijk is. Daar zaten wij als armzalige backpacktoeristen natuurlijk tussen. Maar er zijn ook hele chique tribuneswaar men duidelijk met geld smijt. Eerst worden de paarden 1 voor 1 geshowd aan het publiek, waarna de inzetten geplaatst mogen worden. Vervolgens stellen de paarden en jockeys zich op achter schotten. Dit gaat niet altijd even gemakkelijk, omdat de paarden toch wat onrustig zijn. Dan begint de race, en die duurt niet veel langer dan een minuut. De presentator begint steeds sneller Spaans te praten, en het publiek gaat allemaal staan en loopt naar voren om de paarden beter te kunnnen zien finishen. En zodra de eerste is gefinisht, zie je mensen boos teruglopen naar hun plaats, of bewonderingswaardig naar de jockeys zien staren.

Voordat we de publieke tribune opgingen, ontvingen we een tip van een oud mannetje die ons de weg wees, dat we moesten wedden op paard nummero tres. Dus daar hadden we 10 pesos opgezet. Helaas werd ons paard slechts derde, maar het maakte de race net iets spannender.

Filmpjes en foto's volgen binnenkort.