Copacabana, La Paz en Sucre

Afgelopen dinsdag zijn we vanaf Cusco via Puno naar Copacabana afgereisd. De grensovergang was nog een bureaucratische toestand met bakfietsen, maar verliep verder voorspoedig. Copacabana is een stadje van waaruit de eilanden in het Titicacameer goed zijn te bezoeken. We hebben een avondje in Yumani, op Isla del Sol, gespendeerd, in slaap gebalkt door hysterische ezels. Isla del Sol is het eiland waar de Inca's van meenden dat de zon en maan, die zij als goden vereerden, waren ontstaan, net als de eerste Inca koning en koningin. We hebben een prachtige wandeling over het eiland gemaakt.

Woensdag trokken we verder naar de huidige hoofdstad van Bolivia, La Paz. Een hele grote stad, en heel erg druk. We voelden ons hier niet echt op ons gemak. Afgezien van de heksenmarkt (met o.a. gedroogde lamafoetussen als een van de meer excentrieke verkoopwaren) en een verplicht tourtje uit de Lonely Planet waarvan we vonden dat we die moesten maken, hebben we La Paz verder niet aangedaan. We zijn lekker veilig in het Adventure Brew Hostel blijven hangen, en hebben genoten van het huisgebrouwen bier. Naar La Paz zijn we doorgereisd naar Sucre (hostel: Dolce Vita, prima hostel), de oude hoofdstad van Bolivia.

Toen de Spanjaarden in Bolivia, dat toen overigens nog lang niet de naam droeg van zijn bevrijder (Simon Bolivar), arriveerden, werd de inheemse bevolking gedwongen, naast het aannemen van een religie, in mijnen te werken, op zoek naar edelmetalen. En hiermee introduceerden de Spanjaarden onbedoeld een nieuwe god naast de enige almachtige die blijkbaar iets meer op had met de Europeanen.

De inheemse bevolking vereerden altijd al meerdere goden, maar volgens de Spanjaarden was er slechts een enkele. Toen de mijners weigerden nog langer onder de grond te werken, met giftige stoffen en in ondenkbare condities, plaatsten de Spanjaarden een beeld van de duivel, hier genaamd 'Tio', om de mijners te waarschuwen. Als de mijners niet door zouden werken, zou Tio hen komen halen.

De bergen in de buurt van Potosi (de hoogste stad ter wereld op 4000 - 4100 meter hoogte) waren rijk aan zilver. Het is niet te traceren, maar aangenomen wordt dat de beruchte zilvervloot die Piet Hein veroverde zilver bevatte uit de mijnen van deze stad. Al de rijkdommen werden richting Europa geexporteerd, maar ook naar de nabijgelegen hoofdstad Sucre. Sucre was destijds het politieke centrum van Alto-Peru, en droeg nog niet de naam van de eerste president. Het is een hele mooie stad, vooral het centrum. UNESCO heeft het centrum dan ook op de werelderfgoedlijst geplaatst (net als het centrum van Potosi overigens, dat eens door moest gaan voor de grootste en rijkste stad van de wereld).

Sucre is gesticht door de Spanjaarden, die dachten met El Dorado te maken te hebben. Toen de gouden brug, die ze zagen liggen, slechts met goudverf bedekt bleek te zijn, besloten ze niettemin hier een stad te stichten, genaamd Plata. In de buurt van Sucre zijn ook ertsen gevonden, maar een echt doorslaand succes is het nooit geworden. Het klimaat was er desalniettemin aangenaam, veel minder ruig als hoog in de bergen van Potosi, waardoor de stad eigenlijk een rijke enclave vormde die profiteerde van de mijnen in Potosi.

Nadat de zilvermijnen uitgeput raakten en er tin werd gevonden in Oruro, werd het nabijgelegen La Paz als hoofdstad gebombardeerd en behield Sucre slechts het hooggerechtshof. Potosi raakte in verval, maar Sucre bleef het politieke centrum van Bolivia. La Paz vonden wij overigens maar een smerige, drukke en gevaarlijk aandoende stad, misschien nog wel gevaarlijker dan Lima.

Vrijdagavond zaten we in het cafe/ restaurant/ bioscoop Joyride, een film (Devil's Miner) te kijken over de kinderen die nog steeds in de mijnen van Potosi werken om met hun schrale loon van ongeveer $ 3,- per dag het salaris van hun overleden vader te compenseren. Het geld wordt veelal gebruikt voor verplichte kleding en schoolgeld, opdat ze later een andere baan kunnen krijgen dan hun vader. Ze bidden echter niet tot God om hen te laten slagen in het leven, maar tot Tio, die diep onder grond verscholen zit waar God hen niet kan bereiken. Gewapend met cocabladeren stappen zij iedere dag nog steeds de diepte in, en dromen over een betere toekomst ver van Potosi en Tio.

Vandaag hebben we de Dinobus gepakt en hebben we een reusachtige wand bekeken waarop duizenden afdrukken van dinosauriers staan. Bij deze muur was een museum waarin werd verteld hoe de wand ontdekt is, hoe de wand van horizontaal naar vertikaal is gekanteld, hoe de afdrukken bewaard zijn gebleven al die tijd en wat voor een afdrukken je kan zien. Ook waren er een aantal levensgrote replica's van dinosauriers te bewonderen in het park. Ik voelde me weer net een klein jongetje die voor het eerst Jurassic Parc ging kijken.

Ook hebben we vandaag een museum over de geschiedenis van Sucre aangedaan, en zijn we naar een weverijmuseum gegaan, dat niet helemaal de aandacht kon trekken. Wij trekken morgen verder naar Uyuni, waar we o.a. de zoutvlaktes (Salar de Uyuni) aan zullen doen. Foto's zullen we na deze trip weer uploaden op travure.com, samen met de foto's van bovenstaande activiteiten.