Torres del Paine

Na Bariloche vervolgden we onze reis naar El Calafate, helemaal in het zuiden van Patagonië. Ons hoofddoel lag echter niet in Argentinie. Hoewel er aan Argentijnse kant ook genoeg te zien is, wilden we toch vooral naar Torres del Paine, net over de grens met Chili.

De relatie tussen Chili en Argentinië is altijd een stroeve geweest. Nadat beide landen werden bevrijd door generaal San Martin, hebben ze altijd gekibbeld over het grote gebied ten zuiden van de grote en rijke steden zoals Santiago en Cordoba. De grenzen waren lang niet duidelijk, en het merendeel van de stadjes in Patagonië zijn dan ook ontstaan om grondgebied te claimen. In Vuurland trok Argentinië duidelijk aan het kortste eind, waardoor bijvoorbeeld de tocht van Argentijns Patagonië naar Ushuaia een hele onderneming is met twee grensovergangen.

En het gekibbel gaat vandaag de dag nog steeds door. Torres del Paine ligt op Chileens grondgebied, en is in theorie goed te bereiken vanaf El Calafate, waar ook een vliegveld is gelegen. De Chileense overheid werkt dit echter tegen, want zij willen het Chileense equivalent Puerto Natales graag promoten als het toeristenoord van Zuid-Patagonië. Met als gevolg dat het niet heel gemakkelijk is om vanuit El Calafate het park Torres del Paine te bezoeken, zonder een bezoekje aan Puerto Natales te maken. Toch hebben we het er op gewaagd.

Dag 1: vanuit het hostel Che Lagarto transport geregeld naar de ingang van het park, en aansluitend een mini-tourtje langs de randen van het park gedaan. Dat zat 'gratis' bij het transport naar het park, speciaal voor 'dagjesmensen'. Torres del Paine is een soort verzameling van bergtoppen op een verder vrij vlak/glooiend landschap, waardoor het als een soort gigantisch fort de hemel in steekt. De bergen bestaan uit verschillende gesteenten, waardoor ze van kleur veranderen naarmate ze hoger worden. Door de zuidelijke ligging van het park ligt er vrijwel altijd sneeuw op de toppen, hoewel de bergen niet extreem hoog zijn (1500 tot 2500 meter). Dit in combinatie met verschillende gletsjers en hemelsblauwe meren rondom de bergen maakt dit park het mooiste stukje natuur dat we tot nog toe hebben mogen aanschouwen. We besloten het W-circuit te bewandelen, de bekendste en de meest populaire tocht in het park.

Na ons 'gratis' minitripje rond de rand van het park met een aantal hele mooie uitkijkpunten, werden we gedropt in de oostelijke hoek van Lago Pehoe, waar de pech begon. Terwijl we drie uur moesten wachten (met unseren Deutschen Freunden, die we continu tegenkwamen op onze trektocht) op de ferry die ons naar de andere zijde van het meer zou brengen naar refugio Gran Paine (refugio is een soort van simpel hostel, letterlijk een schuilplaats, waar ook campingmogelijkheden zijn), bleef mijn peperdure hikebroek achter een spijker hangen met als gevolg een scheur van 10 cm op de billen (gelukkig twee lagen dik, dus niet koud) en een charmant voorkomen de volgende 5 dagen. Eenmaal bij refugio Gran Paine (18:30 uur) bleek de reservering voor een overnachting niet te zijn aangekomen (gemaakt vanuit de bus per radio). In refugio Grey, 3.5 uur verderop, was nog wel plaats. Dus half rennend, half genietend van de prachtige natuur en het uitzicht op gletsjer Grey probeerden we refugio Grey voor het donker te bereiken (22:30 uur). Toen we om 22:00 uur aankwamen, was daar de reservering ook niet aangekomen. Gelukkig hadden ze nog wel plaats in de refugio (inclusief snurkende man), dus hoefden we niet buiten te slapen. We waren wel te laat voor het eten. Ook konden we niet met credit card betalen (wat ons overigens wel verteld was door het hostel in El Calafate), dus waren we gelijk door ons contante geld heen.

Dag 2 werd niet veel beter. Graag wilden we niet in refugio Gran Paine overnachten, maar een refugio verderop, genaamd Los Cuernos. Dit zodat we dag 3 heen en terug konden lopen naar dezelfde refugio, zonder de zware backpack. Los Cuernos werd echter beheerd door een ander bedrijf dan refugio Grey en Gran Paine, dus kregen we niks bevestigd. Er zat niks anders op dan maar te beginnen met lopen. Echter al na een kwartiertje gleed ik uit op een bruggetje en verzwikte mijn enkel. In eerste instantie leek het wel mee te vallen, maar na 2 uur wandelen, klimmen en dalen werd het toch een ander verhaal. We besloten om toch maar te overnachten bij refugio Gran Paine. Helaas hadden we daarvoor geen reservering, en moesten we wachten tot 21:00 uur. Dan pas wisten ze of er reserveringen waren geannuleerd. Deze onzekerheid was niet echt prettig, maar teruggaan naar Puerto Natales of naar El Calafate was ook geen optie, omdat we door al ons geld heen waren en louter een credit card hadden die niet door bussen en door ferry's werd geaccepteerd. Om 14:00 uur namen we alsnog het besluit om verder te lopen naar refugio Los Cuernos. Rond 19:00 uur kwamen we al struikelend doodmoe aan, konden we aanschuiven bij het eten en zijn we niet veel later, na een heerlijke douche, in diepe slaap gevallen in ons gehuurde tentje, zonder snurkende medemensen, met het mooiste uitzicht vanuit een tent ooit.

De bedoeling was dat we op dag 3 naar de French Valley zouden wandelen, maar vanwege de inmiddels opgezwollen enkel besloten we om een dagje rust te houden. We hadden geen overbodige spullen zoals boeken of spelletjes meegenomen, dus zijn we de dag doorgekomen met het spelen van Jenga (lag bij de refugio), slapen en kletsen met andere wandelaars. Achteraf hoorden we van unseren Deutschen Freunden dat we weinig hadden gemist: veel geklauter, wolken, mist en weinig uitzicht. Van een Engelse hockeyspeler die aan het trainen was voor een klim naar de top van de Acongagua (hoogste berg van Amerika, bij Mendoza) kregen we een rolletje tape om mijn enkel te versterken.
Op dag 4 klommen we naar refugio El Chileno. Gewapend met een rolletje tape en een wandelstok ging het wandelen alleraardigst. Zelfs het zonnetje liet zich zo nu en dan zien. De wandeltocht was erg afwisselend, met als hoogtepunt de aankomst bij refugio El Chileno, gelegen aan een gletsjerrivier en aan de voet van de klim naar de bekende Torens van Paine. Weer in een tentje geslapen, nu gelukkig iets minder kapot dan aan het eind van dag 2.

Dag 5 zijn we rond 3:30 uur in de nacht/ ochtend opgestaan. In het pikkedonker probeerden we met de mini-Maglite van Rene en een lees-LED-lampje onze weg tussen beekjes, boomwortels en rotsen te vinden, tot we wederom hulp kregen van unseren Deutschen Freunden. Met twee zoeklichten op hun hoofd verlichtten zij het eerste gedeelte van ons pad omhoog. Zij hadden echter een iets hoger tempo dan wijzelf, en rond 4:30 uur waren we ze echt kwijt. Vanaf 5:00 uur konden we echter weer zien zonder lampjes, en om 5:45 uur kwamen we boven bij het uitkijkpunt aan. Graag wilden we de ochtendstralen van de zon op de Torres zien schijnen, maar wolken gooiden roet in het eten. Toch een aantal mooie kiekjes kunnen nemen. Het was alleen erg koud: we zagen zelfs sneeuwvlokken. Maar dat is in Nederland natuurlijk niks nieuws op het moment. Na een korte pauze bij terugkomst bij refugio El Chileno bestond de rest van de dag uit het terugkomen naar de opstapplaats van de bus naar El Calafate.

Het is allemaal nog wat vers, maar dit was zeker 1 van de topattracties op onze reis. Morgen proberen we gletsjer Perito Moreno te bedwingen (bij El Calafate) door er domweg overheen te lopen, en de 14e vliegen we weer helemaal naar het noorden, richting de zon, richting de bijna grootste waterval ter wereld: Iguazu Falls.

De foto's zijn weer te bewonderen op www.travure.com .